Luisteren naar je lichaam is behoorlijk moeilijk.. Laat de natuur je helpen!
De herfst laat je zien dat niets het hele jaar door bloeit. Echter als mens vragen wij dit wel vaak van onszelf, toch? Herken jij dit ook?
Vroeger kon ik behoorlijk onrustig worden van deze tijden in het jaar. Ik werd depressiever en gaf het vallen van de blaadjes de schuld. Toen verwachtte/wilde ik de energie van de zon in zomer, kostte wat het kost, vast kunnen houden. Tegenwoordig lukt het mij om milder naar mezelf te zijn. De herfst vraagt je letterlijk te onderzoeken: wat hou ik vast wat eigenlijk losgelaten mag worden? Nu zie ik de bladeren dwarrelen en vallen de mooie kleuren mij op. Het laat mij zien dat alles tijd nodig heeft te herstellen, af en toe niet op je mooist te zijn en weer tot jezelf te komen. Waar ik de bladeren nog wel de schuld van geef: het makkelijker trappen in hondenpoep..
De winter vraagt om het nemen van rust en het opzoeken van de warmte. Eerder wilde ik hiervan weg en ging ik juist meer afleiding zoeken. Toch ging ik hierdoor vol over mijn grenzen heen en heeft dit mij op lange termijn weinig goeds gebracht. Nu ik niet meer tegen de natuur in probeer te vechten, ervaar ik meer energie en een gezonder immuunsysteem dan ooit. Eerder gaf ik opnieuw de schuld aan het weer dat ik verkouden of moe was.
Terug trekken, rust nemen, naar binnen keren (letterlijk en figuurlijk).
Allerlei thema´s waar ik veel mensen ook mee zie stoeien binnen de therapie. Kun jij de komende seizoenen ook zien als een uitnodiging tot groei hierin?